İçimde iki kişi var…
Biri hâlâ geleceğe umutla bakan,
Diğeri ise her vedayla biraz daha içine çekilen…
Bazen bir sessizlik çalıyor kapımı.
Aniden. Sebepsiz.
Bir gülüş geliyor aklıma, sonra bir anda susuyor her şey.
O sessizlikte bir gölge beliriyor…
Ve ben o an anlıyorum;
Gidenlerden biri daha uğruyor içime.
Bir yol vardı yürüdüğümüz.
Bazıları o yolun ortasında ansızın durdu.
Yavaşça koptu elimizden, sanki yürürken değil de düşerken fark ettik.
Anlayamadık belki biz, yüzüne yansımayanların içini.
Sakince çekildiler hayatımızdan; ne bir çığlık, ne bir veda.
İçimizde kaldı sadece, yarım kalan cümleler gibi.
Nasıl olduğunu bilmeden eksildik… ama fark ettik çok geç.
Bir diğeri…
Hep güçlüydü gözümde, ama içten içe çatlayan bir cam gibiymiş meğer.
Ne kadar direnirse dirensin,
Hayat bazen en çok direnenleri yoruyor.
Ve o da usulca çekildi aramızdan.
Sanki hiç direnememiş gibi…
İçimde iki kişi var dostlar…
Biri hâlâ “neden?” sorusunun cevabını arıyor,
Diğeri o cevapsızlığın içinde bir anlam bulmaya çalışıyor.
İçimde iki kişi var…
Bazı eksiklikler konuşulmaz.
Adı anılmaz, ama hep, her yere seninle gelir.
Bir boşluk gibi değil belki ama,
Hafif bir sızı gibi Yaşar…
Ben o sızıyla yaşamayı öğreniyorum.
Her sabah biraz eksik uyanıyorum
Diğer yanım ise hâlâ geleceğe bakıyor.
Her şeye rağmen…
