Olup bitenleri anlamaya çalışmadan; başarılarını kendine yorup başarısızlıklarını hayata soranlar kadar değişik bir dünyada yaşıyoruz.
Her zaman göz ardı edildiği gibi herkes kendine biçilen rolü oynuyor! Rolünü beğenmeyenler ya deli ya da dahi olmakla övünüyor! Kibrinde yüzmeye çalışanların boğulduğu sözüm ona bu naif dünyanın oyuncaklarından başka bir şey değiliz aslında, ama her kabri ahir benim demekten asla vazgeçmiyor!
Her neyse; bahşedilen bu güzelim günleri anlamadan geçen bir ömür kadar soğuk bir odada olduğunuzu düşünün, içerisi yalnızlık ve yokluk… Şimdi o odada sevdiklerinizi hayal edin, beraber üşüyorsunuz… Herkes umutsuzluk haykıran gözlerle bakıyor etrafa, ölüme sanki 5 dakika… Halbuki dışarısı günlük güneşlik… Ama içeride metalik bir sessizlik… Çaresizlik… Şimdi çıkın o odadan, güneşi hissedin, etrafta koşuşturan çocukların seslerini duymaya çalışın!
Duyamadınız değil mi? Güneş içeriden göründüğü kadar da sıcak değil elbette…
Peki öyleyse merak ediyorum.
Neden hala kendin olduğunu düşündüğün kişi olmaya devam ediyorsun?
Bu hayat başka bir gerçekliği yaşamayı hak edecek kadar değerli bir hayat değil mi?
Sor kendine! Lütfen…
Sen bugün burada olasın diye yitip giden onlarca hayatı düşün…
Unutma!
Her mezar sonsuzdur, öldüğünü anlayana kadar…
O yüzden gör; yaşarken ölüp de dönenleri ve yolu yokken gidip de gelenleri…
Anla, anla ki anlat…
Başka bir gerçeğin de olabileceğini…
